Ziek…

Ik ben gelukkig haast nooit ziek, maar vorige week dus wel. Ik weet niet hoe jij dit ervaart maar bij mij zat er vroeger altijd een soort van sociale druk op het ziek melden. En ja, dat was vroeger, tegenwoordig ben ik daarvan genezen.

Het was een gevoel van eh… ben je wel ziek genoeg om je überhaupt ziek te kunnen melden. Hoe vaak hoor je niet het geroddel over andere collega’s die zich hebben ziek gemeld? “Ja, maar zij is bij elke scheet ziek of ze ziet er niet ziek uit en hij is gisteren zeker uit gegaan of op Facebook zag ik dat…!” En nee, ow nee het onderwerp van dat soort geroddel wil je niet zijn. Dus wat doe je dan? Je legt de lat om jezelf ziek te melden enorm hoog.

Het gaat ongeveer zo…

Je voelt het al, je neus begint te kriebelen, je hebt pijn bij het slikken en dan… niezen maar en beginnend snotteren. Natuurlijk heb je geen zakdoeken bij je en neem je daarom dankbaar gebruik van het stapeltje ruw papier bij de toiletten, wat eigenlijk bedoelt is om je handen mee te drogen. Ondertussen begin je er al iets zieker uit te zien met een rode droge neus door het ruwe papier. De dag duurt ook opeens vreselijk lang en dan is het eindelijk zover, je mag naar huis. Eerste actie is even naar de winkels voor wat anti-griepmiddelen. Sinaasappels, multi-vitamine, extra zachte zakdoeken en nog wat chemische spulletjes bij de drogist… inmiddels 50 euro lichter. Die avond Je besluit vroeg naar bed te gaan want ja, je hebt rust nodig. Helaas staat er voor jou geen makkelijke nacht voor de deur omdat je neus continue volloopt en jij half stikkend wakker schiet. Dit wordt weer gevolgd door een prikkel die het hele niesproces weer in gang zet waardoor je uiteindelijk de halve nacht aan het vechten bent voor een paar uurtjes slaap. Sjacherijnig, met hoofdpijn en waterige oogjes word je die ochtend wakker. Maar neeeeee, nog niet ziek genoeg. Het is maar een verkoudheidje. Toch?

Bewapend met de extra zachte zakdoekjes, een zak sinaasappels en een stuk of 5 verschillende vitamine pillen in je maag ga je achter je computer zitten. Alleen op werk is het weer niezen, snottebellen en aan een stuk door je collega’s bedanken voor hun goedbedoelde “gezondheid” wensen. Gelukkig heb je extra zachte zakdoekjes.Maar dat is het enige voordeel want aangezien je doodmoe bent vanwege vorige nacht heb je wat concentratie problemen. Dus dat doelloos staren naar je scherm zorgt voor het symptoon rode ogen. In de wandelgangen krijg je al reacties van… “Ow je bent verkouden he? Ja, het heerst.”

… is natuurlijk nog erger want het hele proces van dag (en nacht) 2 herhaalt zich. Dit keer heb je alleen de helft aan energie om het op te vangen. Met een vuurrode neus, onderhand met velletjes, rood doorlopen waterige ogen met wallen waarmee je er 10 jaar ouder uitziet kom je binnen. Je hoort je hese stem alle woorden met een “n” erin uitspreken als een “d”. Tot het moment dat iemand je eindelijk vriendelijk beledigt: “Hey je ziet er niet uit. Ga naar huis joh.” Waar gaat het over? Nee, serieus, waar gaat het nou over. Ik ben diep gaan nadenken over die logica. En de conclusie is, dat die er niet is. Want je bent gewoon ziek en dan moet je aan je weerstand werken en niet aan je computer. Maar vanwege een soort van “psychisch sociale druk” laten we eerst de griep erger worden, simpel om te bewijzen dat het echt is. Crazy!! En ja de roddel… ik kan je zeggen, zodra je verkouden wordt ben je al overgeleverd aan de roddel. Want wanneer je op dag 3 naar huis strompelt, dan ben je die stomme persoon die met z’n zieke snottebellenkop iedereen komt aansteken.

Gekke wereld.