thinking outloud…
Wanneer wij (mensen) iets ontwikkelen staan daar tegenover altijd consequenties. Wij, als consument, ‘eten/kopen/doen’ alles wat ons via de media wordt voorgeschoteld. En vaak ‘moet’ je wel meegaan, omdat deze manier van leven dat vereist.
Maar ik heb gezien dat alle ontwikkelingen consequenties hebben. Positief en negatief. En vaak zijn die consequenties van tevoren niet volledig te overzien. Zeker niet door ons, gewone mensen, en misschien ook niet door de ontwikkelaar. Persoonlijk succes in geld, macht en status voert vaak ook de boventoon in ontwikkelingen. Daarnaast kunnen de beweegredenen ook voortkomen uit enthousiasme en soms uit noodzaak.Zo vormen we eeuwenlang onze gewoontes, met als doel het verbeteren van eerder gemaakte ervaringen of entertainment. Zo zijn wij. Dat maakt ons prachtig. We leren van onze fouten en gaan weer door op een ge-update wijze met als gezamenlijk doel… groei, in de breedste vorm.
Het lijkt alleen, dat alles wat wij mensen aanraken, ook negatieve consequenties hebben. Consequenties die we niet overzien of waar we gewoon geen rekening mee houden. In Nederland genieten we van een enorme vrijheid in persoonlijke- en ook materialistische ontwikkelingen. We lopen met alles mee. Vooraan! Maar met die groei, zullen we ook vooraan staan bij het opvangen van de consequenties.
De consequenties waar we dus geen rekening mee houden.
De vrijheid in Nederland koester ik steeds meer, terwijl ik me eigenlijk steeds minder vrij voel. We zijn vrij om te doen wat er maar in ons op komt. We zijn toch volwassen? Zo willen we behandeld worden. We maken het zelf wel uit. Maar is die vrijheid daadwerkelijk wel vrijheid? Soms voelt het meer als een losgeslagen kind, die allerlei enge doet omdat er geen grenzen zijn. Geen wijze ouder die zegt: “Niet met vuur spelen”, simpelweg om je te beschermen voor de consequentie pijn. Niet vanuit de regel, maar vanuit liefde. Wanneer zijn we die regels/normen gaan zien als bagatelliserende raad. Waarom voelen we ons gekrenkt en waarom voelt het als een tiener die een ‘nee’ krijgt van zijn bezorgde ouders. Maar ja, om nu alles hupsa los te laten… soms is het juist goed om dingen vast te houden, zoals principes. Principes houden je moraal staande en geven je een houvast in deze wereld die laatste jaren supersnelle en enorm grote veranderingen heeft. Grote veranderingen, grote consequenties.
Misschien moet ik dan even de voorbeelden die ik in mijn hoofd heb, delen…
Ik denk aan de telefoon. Dat was een enorme grote verandering in de wereld. Heel positief. Hoe is die consequentie negatief? Het praktische deel is nu nog steeds positief. Waar zijn we zonder telefoon?
En de ontwikkeling gaat maar door en door. Bellen is nu bijna een bijzaak van die kleine computertjes. Als die ontwikkeling zo rap gaat, dan ben ik erg benieuwd wat de volgende grote stap is. Een implantaat, waar ik als christen vroeger bang voor werd gemaakt klinkt tegenwoordig zo gek nog niet en juist praktisch.
Consequentie van de huidige telefoon: stralingen die de groei belemmeren (planten, zaad en wie weet wat nog meer). Terwijl het doel was de communicatie verbeteren, zijn we nu asociaal geworden naar onze directe omgeving. Doordat we geen sociale skills meer hebben om elkaar in het openbaar aan te spreken blijven we in onze bubbel zitten totdat die barst doordat iets onze aandacht trekt. Bijvoorbeeld een ongeluk, een uitbarsting, een onverklaarbaar geluid. Pats, de bubbel barst en wij zijn allen zo verwonderd over de samenhorigheid die er opeens is.
Dan een andere consequentie voor onze gezondheid. Velen van ons staren nonstop naar een verlicht scherm. Telefoon, tv, computer. Wat doet dat met onze ogen? Onze slaap? En hoe dan met de enorme informatiestroom? Het internet, de tv. Het is nogal wat tegenwoordig… het verwerken van de problemen van de hele wereld. Ik snap dat we daardoor verharden. Ik voel me schuldig dat ik niet in tranen ben en me kapot huil bij alle ellende die ik hoor, lees en zie. Het gezellige facebook was gezellig voor eventjes. Tegenwoordig ben ik bang om te scrollen en hoop ik geen ellende te zien van verhongerde mensen en gemartelde hondjes die op mijn netvlies gebrand blijven staan. Ben ik dan hard en in ontkenning? We moeten mensen toch vertellen welke ellende er afspeelt in de wereld. We moeten iets doen. Jazeker, we moeten iets doen en het is allemaal zo vreselijk. Alleen kan ik het niet meer verwerken, ik kan niet alles dragen. Het schaadt mij. Beelden van ellende volgen mij. Ik wil mijzelf niet vullen met deze ellende. Ik ben veel te bang voor de verharding! … En daarnaast ook… veel te bang voor de pijn.
En dan rollen alle invloeden door mijn hoofd die de verharding alleen maar toejuichen. De games die steeds gewelddadiger en realistischer worden. Hoeveel moorden we tegenwoordig zien door films en series.
We groeien, dat is logisch. Maar wat is je voeding? Dan snap je toch ook de consequentie. En denk wat we in de media zien aan liefde en sex en ‘onschuldige’ invloeden van schoonheidsidealen, posities van diverse etniciteiten, muziek. Noem maar op. Alles heeft een consequentie.
Maar wij rennen onze lusten achterna. Hoe wordt het makkelijker, lekkerder en stoerder. Zonder verder te denken over de gevolgen. Dat zien we later wel. We leven in een bubbel. Onze persoonlijke waarheid is waarheid. We verliezen onze sociale skills. We verliezen respect voor wat daadwerkelijk respect verdiend. We worden hard, keihard en vooral egoïstisch. Terugkomend op mijn opmerking dat ik me steeds minder vrij voel.
Zijn we vrij? Of zijn we inmiddels slaaf geworden van onze korte termijn lusten, geleid door de media.