Thee
‘Oh ja, dit was het’, bedenk ik me terwijl ik een slokje neem van de Marokkaanse thee. De heerlijke muntgeur vermengd met de zoete aroma van kaneel is inmiddels te ruiken door de hele keuken. Het is nog vroeg in de ochtend en buiten wordt het redelijk snel licht.
Gelukkig maar, ik ben eind februari / begin maart meestal helemaal klaar met de donkere winter. Weg zijn de gezellige kerstlichtjes en het romantische idee van sneeuw, bedekt met de nostalgische melodieën van ‘dreaming of a white Christmas’. In februari is het vooral donker, nat en koud. Je mag jezelf gelukkig prijzen als de griep je nog niet heeft gevonden en tegelijk bang zijn omdat ie zich verschuilt in elke hoek. Hoe zouden we deze maand nou eens makkelijker kunnen maken…Maar goed, de heerlijke geur van de thee en de stille zaterdagochtend heeft mij altijd wat gedaan. Het heeft iets … iets gezelligs. Het voelt alsof je meer bewust bent van het ‘nu’. Geen afleidingen van de drukte van de dag. Maar dingen die heerlijk zijn, zoals het geknaag van Sabata die enorm geconcentreerd een kauwbot bewerkt, de birdies, die op zoek gaan naar de lekkerste zaadjes onderin het voerbakje. Verder de tijdloze stilte. Geen auto’s, geen gebabbel van mensen in de straat, geen geluiden van de postbode, kinderen die enthousiaste gilletjes uitroepen omdat ze het zo spannend vinden om de bevroren sloten uit te proberen of blaffende hondjes die zoveel mogelijk meerkoeten het water in proberen te krijgen.
Alsof de tijd even stil staat en je simpelweg kunt luisteren naar het ‘nu’.
‘Toch maar vaker zo vroeg opstaan’, en ik neem weer een warme slok thee.