Verder leven in angst?
Is dit nu onze wereld? Onze veilige haven waar we gelukkig kunnen leven zonder angst voor oorlog. Is dit nu hoe we ons moeten opstellen? A world where a simple holiday goes hand in hand with fear.
Een wereld waar je je medemens wantrouwend aankijkt en waarin je niemand vertrouwd. Waarom toch? We fight against our differences. Omdat wij allemaal verschillend zijn herkennen we elkaars bedoelingen niet altijd correct, maar concluderen we vanuit onze (eigen)wijsheid.We worden boos als we niet begrepen worden. We willen begrip en het begrip vooral niet geven. Tja… Als je het zo bekijkt, kom je niet erg ver. Oplossen is altijd geven en je kwetsbaar opstellen. Van beide kanten.
Ik kijk soms naar de wereld alsof we één grote relatie met elkaar hebben, alleen dan zonder de liefde.
Wanneer er een conflict is en je hebt liefde, dan zijn we in staat om toenadering te zoeken en tot oplossingen te komen. In je eigen vlees snijden met als doel samen tot een compromis te komen en verder te groeien. En het principe is, dat het even pijn doet, maar dat het door de liefde binnen no-time geneest. En dat zorgt ervoor dat je samen steeds sterker wordt en de band steeds hechter.
De wereld echter doet soms wel de compromis… omdat het moet, maar dan niet met het hart. Zonder het hart om het door te laten pompen in elke cel, zal de oplossing afsterven. Als het hart er niet in zit… Pfff weinig kans. Letterlijk en figuurlijk.
Tja, dat is al lastig, je kwetsbaar opstellen in vertrouwen en liefde. Maar tegenwoordig hebben we te maken met die vreselijke angst, die ook logisch is blijkt uit te ervaring. Alleen het probleem is dat angst niet helpt voor een daadwerkelijke oplossing, het versterkt alleen maar om je niet kwetsbaar op te stellen. Dus zullen oplossingen ook steeds verder liggen. We worden naar beneden getrokken in onze eigen wanhoop, angst en open wonden.
Wie steekt de hand uit in vertrouwen?