Sabata
Vanmorgen werd ik wakker gemaakt door een inmiddels bekend gepiep. Half 8.
Ach het hondje is wakker. Terwijl ik naar beneden loop staat ze al enthousiast te kwispelen bij het witte traphekje. Hoe lager ik van de trap af kom, hoe blijer ze lijkt. Pooh dat is een welkomsritueel waar ik prima aan kan wennen. Anko is nooit zo enthousiast 
?
Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf en bedenk dat het nog best vroeg is voor een nieuwjaarsdag, verdwijnt het negatieve gevoel direct bij het zien van dat kleine blije enorm wakkere zwarte wezentje voor me. Etenstijd…Als ze ziet dat mijn hand al richting dé brokkenbak gaat wordt haar vreugde verdubbeld. Wanneer ik de brokken in haar bakje gooi moet ik haar echt even tegenhouden. Ze begrijpt precies wat ik bedoel en gaat gelijk parmantig zitten met haar ogen gefixeerd op de etensbak en haar staart heftig kwispelend over de vloerbedekking.
“Kijk”, zeg ik terwijl ik haar koppie naar mijn gezicht draai. Hupla, ze doet de eerste poging om aan te vallen. “Nee”, zeg ik strak en plaats haar terug. “Zit en kijk”. Poging 2 gaat iets beter, maar is nog steeds geen beloning waardig. Nog een keer dan maar. Ze komt tot rust en dat mag beloond worden. “Ga maar” zeg ik terwijl ze naar haar bakje rent. Binnen een paar seconden zijn de brokken op en dan is het tijd om lekker een frisse neus te halen.
“Een puppy moet je zien als een leeg vel”, is mij verteld, “waar nog niet veel op geschreven is” en “Een labrador observeert zittend en niet lopend, dus moet je de tijd nemen”.
Terwijl de zon al is opgekomen, de lucht nog rood nagloeit, het dauw als een laag glimmende diamanten het gras bedekt en alle vogels hun ochtendlied zingen en op zoek gaan naar een lekker ontbijtje, loop ik met haar in mijn armen (8 weken puppy mag namelijk slechts 5 minuten aan één stuk lopen) naar het gras. Sabata kijkt haar ogen uit. Het is echt heerlijk om dat te zien. Ik zet haar neer en ze snuffelt wat. Ze hoort de vogels en stopt om ze te observeren, vervolgens komt haar neus dan weer in actie en volgt het, voor ons oog verborgen, spoor. Ondanks dat we afgelopen week, elke dag deze route hebben gelopen reageert ze nu zo anders. De andere ochtenden was het nog donker, de wereld is echt anders als de zon net is opgekomen. Sabata lijkt het met me eens te zijn. Ze stopt regelmatig om alles in haar op te nemen. Ik staar mee en voel me dankbaar dat ze mij al het pracht van alles om ons heen laat zien en daar ook de tijd voor neemt.
2016 … een jaar vol van nieuwe en vernieuwde avonturen… heerlijk!
Iedereen een geweldig nieuwjaar gewenst.