Meisje

Ik zag je vandaag op de foto. Je was nog maar een kind. Terwijl ik je zachtjes troostte. Bezorgd en beschermend naar jou, met een jong moederhart. Zo klein, mijn kleine zusje. Nu ook mijn liefste vriendin. Ik wilde dat ik je toen al kende, zoals ik nu weet wie je werkelijk bent. Mijn kleine zusje, nog maar een meisje. Een onschuldig kind.

Zo klein, maar zoals ik nu weet, vol met emoties in die tijd. Ach meisje, ik wilde dat ik je hart toen al kende. Ik wilde dat ik met die kennis je pijn kon wegkussen. Je overladen met liefde om je te kunnen dragen. Ach wat was je toch nog klein.

Dikke tranen in je trillende ogen. Verbaasd dat dit het is. De kist die langzaam naar beneden gaat. Je hart die loeihard overslaat. Ongeloof en besef tegelijk. Mama wordt niet wakker. Het leven is niet meer wat het was. Ik wou dat ik het uit je trillende ogen las.

En nu, jaren later. Zo’n prachtig, mooie en avontuurlijke vrouw. Ik weet zeker als mama je nu eens kon zien, ze overweldigd zou zijn met gevoelens van liefde, blijdschap en trots op jou. Dat moet wel, want zo voel ik me. Jij bent perfect, zoals je bent, zoals je behoort te zijn. Ook dat moment, heel lang geleden, toen je nog een meisje was, zo klein.

---