Circle of life
We zijn en blijven van binnen allemaal kinderen.
Kinderen gevormd door geschiedenis.
Als kind dacht ik: als ik later groot ben zal ik mijn kinderen nooit zo opvoeden. Omdat ik toen ervaarde hoeveel pijn een ‘nee’ deed.
Ik dacht dat mijn aanpak het beste was.
Mijn beleving was mijn waarheid.
Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ervaringen ik beleefde. Hoe breder mijn inzicht groeide.
Ik maakte uiteindelijk keuzes op basis van wat op dat moment het beste was!
Of … soms geeneens het beste. Maar … een goede keuze vanwege omstandigheden.
… Of keuzes die wel ok waren.
Of snelle keuzes, waar ik niet over nagedacht had. Gewoon omdat dat het eerste was dat in me opkwam.
Of soms … omdat het mij het beste uitkwam. Ok tegenwoordig is het meestal omdat het mij het beste uitkomt.
Zonder te beseffen wat voor effect het heeft op een ander.
Zonder dat ik mij inleefde in de gevoelens van een ander.
Zonder dat ik de tijd nam om te kijken naar de ogen van een ander.
Ogen die verschrikt stonden. Onbegrip of pijn uitstraalde.
Ogen die smeekten om uitleg of om begrip.
Ogen die vroegen om compassie.
Ogen van teleurstelling.
En misschien wel ogen van vergiffenis.