Aan wie ligt het … ?
De vraag die me in mijn 30+ jaren vaak genoeg werd gesteld …’Aan wie ligt het?’…
Alle haren op mijn lijf staan direct recht overeind bij het horen van die vraag. Oh God, daar heb je ‘m weer. Aan wie ligt het dat mijn man en ik geen kinderen kunnen krijgen. Wie is de schuldige?
Het wordt allemaal eventjes anders, wanneer je aan de andere kant staat. Dan wordt de bewustwording, dat het eigenlijk een rotvraag is, je opgedrongen. Onbeschoft, wil ik eigenlijk zeggen, maar dat doe ik niet, bewust dat men dat weer te overdreven vindt. Men bedoelt het namelijk altijd goed.Maar weet je, ik heb geen zin om altijd maar rekening te houden met al die ‘goede bedoelingen’. En misschien moet je inderdaad aan de andere kant hebben gestaan om te kunnen begrijpen dat het niet zo’n nette vraag is. Maar toch denk ik altijd, wat is nou het doel van die vraag? Het lijkt op een standaard zin wat je roept in dit soort gevallen. Net zoals we bijna allemaal standaard ‘goed’ antwoorden op de vraag ‘Hoe gaat het?’.
Aan wie ligt het… Wat moet ik daar op zeggen? ‘Het ligt aan hem!’, klinkt namelijk wel erg vingerwijzend. ‘Het ligt aan mij!’ voelt bijna alsof ik mij ervoor zou moeten schamen. Weet jij dé oplossing voor ons als het dan toch misschien aan mij ligt?
Vaak volgt er dan een berg ‘goedbedoelde medische raad’. Zoals: de buurman had dit gedaan en mijn zus, zo en m’n grootje van vroeger loste alle problemen op met kamille thee. Maar als je even stil staat en iets verder nadenkt dan is het lijkt mij redelijk logisch dat wij zelf ondertussen ervaringsdeskundigen zijn. Het voelt een beetje denigrerend als je denkt dat wij zelf niet allerlei stappen hierin hebben ondernomen. En ook al zouden we dat niet hebben gedaan… dan is dat een keuze, onze keuze.
Anyhow, ik kan er niet zoveel positiefs uit halen dan alleen een ‘goede bedoeling’ waar blijkbaar ik rekening moet houden met de gevoelens van de bedoeling gever. En daarom moet ik een antwoord klaar hebben om netjes aan te geven dat ik liever niet onze voortplantingsorganen wil bespreken.
Naar dat antwoord heb ik wel even moeten zoeken. In het begin werd ik keer op keer door die vraag overvallen en overheerste de emotie van belediging en pijn.
En dan… nadat alle natuurlijke en niet-natuurlijke hormonen uiteindelijk zijn gaan liggen, komt er een laagje eelt op en kan ik er nu redelijk normaal uitbrengen dat het vooral ligt tussen mijn man en mij.